Przedsiębiorca posiadający firmę zarejestrowaną w Polsce i jednocześnie prowadzący działalność w innym kraju musi rozliczać podatki z zagranicznych dochodów. Podstawę stanowi w tym przypadku miejsce zamieszkania do celów podatkowych, czyli rezydencja. Aby uniknąć podwójnego opodatkowania, stosuje się specjalne umowy. Zależnie od miejsca wykonywania działalności, skorzystać można z metody wyłączenia z progresją lub metody proporcjonalnego odliczenia.

Ustalenie właściwej rezydencji podatkowej

Polscy rezydenci mają nieograniczony obowiązek podatkowy, dlatego wszystkie osiągane dochody rozliczają w Polsce. Dotyczy to osób fizycznych posiadających centrum interesów osobistych lub gospodarczych na terytorium Polski, bądź też przebywających na jej terenie dłużej niż 183 dni w jednym roku podatkowym. Centrum interesów osobistych można rozumieć jako wszelkie powiązania rodzinne, domowe, społeczne, kulturalne, polityczne czy obywatelskie. Centrum interesów gospodarczych odnosi się natomiast do miejsca prowadzenia działalności zarobkowej, posiadanych inwestycji, źródła dochodów, polis ubezpieczeniowych, majątków ruchomych i nieruchomych, kont bankowych czy zaciągniętych kredytów. Nierezydenci to z kolei osoby, których miejscem zamieszkania do celów podatkowych nie jest Polska. W ich przypadku występuje ograniczony obowiązek podatkowy, dlatego w Polsce rozliczają jedynie dochody osiągnięte na jej terytorium.

Metoda wyłączenia z progresją

W przypadku metody wyłączenia z progresją dochód osiągnięty w drugim państwie jest zwolniony z opodatkowania w Polsce. Zarobki zagraniczne mają jednak wpływ na określenie stopy procentowej, zgodnie z którą powinien być obliczany podatek od dochodu uzyskanego w Polsce. Zeznanie jest składane wyłącznie wówczas, gdy poza zagranicznymi dochodami przedsiębiorca osiąga w Polsce dochody opodatkowane na podstawie skali podatkowej. Celem obliczenia podatku według metody wyłączenia z progresją, należy dodać do zarobków osiąganych w Polsce dochody zagraniczne. Od sumy dochodów trzeba obliczyć podatek według skali 12% i 32%, a następnie podzielić go przez sumę dochodów z Polski i zagranicy oraz pomnożyć wynik przez 100. W ten sposób można uzyskać stopę procentową z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku, którą należy pomnożyć przez polskie dochody po zaokrągleniu ich liczby do pełnych złotych. Metoda wyłączenia z progresją występuje w przypadku umów zawieranych w wielu krajach, takich jak chociażby Norwegia, Czechy, Słowacja, Niemcy, Hiszpania, Dania, Francja, Ukraina, Turcja, Włochy czy Węgry. Profesjonalna realizacja kontraktów i obsługa firm w Norwegii to usługi oferowane przez konsultantów Polish Connection. Firma zajmuje się doradztwem podatkowym, a także prowadzi polskie biuro rachunkowe w Norwegii dla klientów rozliczających się w tym państwie.


Metoda proporcjonalnego odliczenia

W przypadku metody proporcjonalnego odliczenia dochód uzyskany za granicą opodatkowany jest w Polsce. Od podatku rozliczanego w kraju odlicza się jednak podatek zapłacony za granicą. Aby było to możliwe, wysokość podatku musi być proporcjonalna do dochodu osiągniętego w innym państwie. Przedsiębiorca musi złożyć w Polsce roczne zeznanie niezależnie od tego, czy uzyskał w niej inne dochody opodatkowane zgodnie ze skalą podatkową. Limit podatku uiszczonego za granicą i podlegającego odliczeniu w Polsce oblicza się poprzez dodanie do siebie dochodów uzyskanych w kraju i za granicą. Po zaokrągleniu sumy dochodów do pełnych złotych należy obliczyć podatek według skali, a następnie pomnożyć wynik przez dochód uzyskany za granicą oraz podzielić go przez łączne dochody polskie i zagraniczne. Metoda odliczania proporcjonalnego znajduje zastosowanie w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania m.in. z Wielką Brytanią, Holandią czy Stanami Zjednoczonymi. Jeżeli przedsiębiorca zamieszkujący w Polsce osiąga dochody w kraju bez obowiązującej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, do rozliczenia w Polsce wykorzystuje się metodą odliczania proporcjonalnego.